t(r)endy i owędy

Ostrzeżenie przed przekleństwem!

Tak sobie obserwuję te trendy i owędy myślę sobie, że nic

tylko skrajności.

Bo albo promowana jest mega chudość, co obserwujemy zwyżkowo od końca lat 90-tych, albo od jakiegoś czasu, dla odmiany, zupełna otyłość.

Nie mam nic do jednych ani do drugich i proszę się nie obrażać ale zastanawiam się gdzie jest miejsce dla średnich ludzi czy konkretnie dziewczyn? Piszę “dziewczyn” bo to one najczęściej padają ofiarami mody i dążą do nieistniejącego ideału. Chociaż anoreksja zatacza szersze kręgi i coraz więcej chłopaków/mężczyzn też pada jej ofiarą.

Wykreowanego przez programy do obróbki zdjęć. I faktem jest, że

niektóre modelki są tak chude, że na foto szopie muszą być zaokrąglane

bo wyglądają jak żywe kościotrupy.

Świat realny kompletnie myli się z wirtualnym i trzeba mieć naprawdę silną psychikę żeby się w tym wszystkim nie pogubić. Tym bardziej ludzie młodzi, nie ukształtowani jeszcze, padają ofiarą samych siebie i sztucznej rzeczywistości. Takiej, która po prostu nie ma racji bytu bo nie jesteśmy doskonali. Parę wylizanych modelek może tak, są przepiękne i zrobione, jednak też miewają swoje problemy ale tego nie widzimy.

Widzimy tylko kolorowy świat i boskie ciała.

Zostaje zagubiona granica, w zasadzie nie ma jej i mimo zakazu promowania anorektycznej sylwetki wcale tak się nie dzieje. Nadal im chudsza tym lepsza w świecie mody, a parę normalniejszych tylko wziętych i pokazanych, mam wrażenie, na podpuchę. Wieszak to wieszak, na nim ma wszystko wisieć i już. Najlepiej się prezentuje, a atrakcyjne i ponętne ciało nie stwarza konkurencji szmatom.

Że świat mody zdominowany jest przez homoseksualistów to wiadomo i proszę się (ponownie) nie urażać, uwielbiam gejów czasem bardziej niż hetero ale tak po prostu jest. Mają dryg do mody wyjątkowy (Karl Lagerfeld, Dolce&Gabbana, Marc Jacobs, Jean Paul Gaultier, Tom Ford i wielu innych) jednak kobieta w ich pojęciu nie ma przypominać kobiety. Aktualnie najlepiej gdyby była androgeniczna i robiła czasem za faceta. Faceci podobnież.

I podoba mi się to nawet, nie powiem, że nie ale przeraża wzrost głodzących się dziewczyn w społeczeństwie, dla których średniość nie oznacza normalności, a kobiecość nie wiąże się z pełnymi piersiami i pupą. A jak ktoś takowe na stanie posiada to co ma zrobić? Zagłodzić się niemal na śmierć? Czy roztyć ponad normę i wpierdalać bez ograniczeń?

Bo albo dupska brak zupełnie albo wielkie jak stodoła.

Owszem, może mi ktoś zarzucić, że jestem chudzielcem bo czasem jestem jednak kiedyś tak nie było i większość życia przy wzroście 160 cm ważyłam 60 kilo. Taką poznał mnie mąż i z taką się ożenił dlatego jak schudłam 3 lata po ślubie orzekł, iż odnosi wrażenie, że ma nową kobietę. Podobnie czułam się i ja jak po ciąży naszej wspólnej przytył. Tak się role odwróciły dość przewrotnie 🙂

Tak więc sama byłam niegdyś w pułapce szczupłości i zawsze zazdrościłam mojej chudej i długiej przyjaciółce figury. Wszędzie kreowane szczupłe ciała, brak cellulitu, rozstęp to zuo kompletne, no i wzrost, najlepiej gdyby był wyższy niż przeciętny. Na szczęście są szpilki 😉 Nota bene stworzone z myślą o niskich 🙂

Długo więc miałam kompleksy, które postanowiłam w końcu zmienić i zrobiłam to.

Nigdy już tak nie przytyłam, jedynie w ciąży 22 kilo ale miałam niską wagę startową co mnie uratowało. Nigdy, przenigdy jednak nie miałam z tym problemu będąc nastolatką, wręcz przeciwnie,

drugie co do wielkości piersi w klasie zapewniały popularność u chłopaków

i dobrze się z tym czułam 😉 Dopiero później przy powstaniu Dziewczyny, Bravo Girl i innych tego typu czasopism człowiek zaczął się sobie nadmiernie przyglądać i czepiać siebie. Porównywać z innymi, chudszymi, wyższymi i zgrabniejszymi (oczywiście w indywidualnym odczuciu). Ale  apogeum osiągnęłam w liceum.

Kompleksy pojawiły się w związku z tym znacznie później niż szkoła podstawowa i ciężko uwierzyć, że w ogóle mogą zaczynać się w tak młodym wieku! Nie było jeszcze mody na puszyste tak jak teraz i to jest dla mnie zastanawiające. Dlaczego taki przeskok? Albo mini albo od razu maksi. Rozumiem chęć uwolnienia tęższych kobiet z kompleksów ale mam wrażenie, że promuje się albo szkarłatną chudość albo przesadzoną otyłość, która wcale zdrowa nie jest, a i z estetyką ma niewiele wspólnego. Przynajmniej z taką do promowania nie wiadomo jakiego. I znowu pojawia się biegun przeciwległy i przyzwolenie na obżeranie się i nie przejmowanie się tym.

Dlaczego nie ma miss normalnie ukształtowanych? Dlaczego te zostają pominięte całkowicie, bo przecież modelki plus size są, a pomiędzy?

Średnich nie chce nikt, bo albo są za grube albo z kolei za chude.

Kosmos jakiś.

Wszak pośredniość w tej materii jest najlepsza, a kobiecość nie polega tylko na skrajnościach. Tak naprawdę najzdrowiej i najefektowniej jest być po środku, nie za chudym, nie za grubym. Nie wszyscy faceci lubią szczupłe, większość lubi mieć za co złapać i do czego się przytulić. Ale nie koniecznie też totalnie otyłe… Kochamy jeść ale bez przesady,

jedzenie ma być zdrowe i dobrze zbilansowane

coby ciało się tłuszczem za bardzo nie okrywało.

Ze skrajności w skrajność. Więc z czego ta młodzież ma czerpać przykład? Popadają od jednego nurtu do drugiego i albo się głodzą albo wpierdalają bo panie w telewizji przecież mogą brać udział w wyborach, delikatnie mówiąc, puszystych co znaczy, że to jest ok. I paradoksalnie

wraz z rosnącą anoreksją przybywa dzieci otyłych,

unikających zajęć z wychowania fizycznego i trzymających w ręku paczkę z czipsami. Nie tędy droga. Rodzice muszą wykazywać się nie lada sprytem żeby to wszystko ogarnąć, a warunki życiowe nie sprzyjają dobrej kondycji psychicznej małolatów. Bo mało, że rywalizacja w szkole, a w domu czasem też niewiele wsparcia i zapracowani na byt rodzice. A psychika delikatna i wrażliwa, przeżywająca życie znacznie ponad normę (oczywiście nie wszyscy ale baaardzo dużo). Brak akceptacji ze strony bliskich lub siebie naraża na różnego rodzaju zaburzenia, w tym odżywiania.

Anoreksja bowiem jest chorobą duszy i

bez leczenia psychiki

nie ma szansy na pozbycie się jej. Kobiety dorosłe zapadające nań to perfekcjonistki dążące do ideału i chcące mieć wszystko pod kontrolą, kompletnie nie akceptujące i nie kochające siebie (ale ja sądzą, że problemy z psychiką zaczynają się dużo wcześniej, a później są po prostu efekty). Wyjście z tego to ciężka droga niejednokrotnie skazana na porażkę gdyż rodzice, w kontekście do osób jeszcze młodych, często swoich niedociągnięć nie chcą zauważyć, a już na pewno nie lubią siadać na kanapie u psychologa. Owszem, chcemy dla dzieci jak najlepiej ale czas im poświęcony jest największą i najcenniejszą inwestycją jaką możemy im dać, a nie robimy tego. Kasa kasą jednak

pewnych rzeczy nie kupimy i zegarka nie cofniemy.

Wehikuł jego to naprawdę byłby cud no ale stąpajmy twardo po ziemi. Przeraża mnie podejście niektórych rodziców, że dzieci ma wychowywać przedszkole czy szkoła i umywają ręce od wpajania wartości w domu. Znam takie przypadki. I twierdzą, że to normalne, że tak ma być. Rodzą później kolejne dzieci i zastanawiam się czasem czemu i po co skoro nie mają na nie czasu?

Otyłość

także jest chorobą duszy i ukrywaniem swojej wrażliwości pod dodatkowymi kilogramami. To swego rodzaju pancerz żeby nie pokazać jakim się jest delikatnym i bezbronnym. Dlatego niektórzy chudnący przechodzą totalną metamorfozę i stają się innymi ludźmi pod względem psychologicznym. Zmieniają się. Robią rzeczy, na które nie mieli odwagi, wzrasta ich pewność siebie. Nagle pozwalają sobie na więcej lub… z powrotem tyją nie radząc sobie kompletnie ze sobą i otaczającym światem. Dlatego bez konsultacji u psychoterapeuty czy innej pomocy duchowej w zdecydowanej większości przypadków się nie obejdzie i lepiej udać się jak najszybciej po taką jeżeli zobaczymy coś niepokojącego u naszych pociech lub siebie. Kiedy przestajemy sobie sami radzić z życiem po prostu.

A łatwiej czasem się schować i nie pokazywać jakim się jest naprawdę.

To komplikacje w głowie nami kierują i podświadomość. Dlatego najważniejsza w życiu jest RÓWNOWAGA. Nic innego nas przed zgubą uratować nie może, tylko ona. Niczego nie może być za dużo ani za mało i przesada nie jest dobra w żadną stronę. Nie pomogą cud diety, odchudzanie, jeżeli nie ma za grosz poczucia własnej wartości. To przykryje i zamaskuje tylko na jakiś czas problem, z którym i tak trzeba będzie się zmierzyć.

Więc nie mi oceniać ale zastanawiam się

czy nie lepiej dać siebie jednemu dziecku w całości niż żadnemu tak na prawdę?

Może jestem idealistką, może? A może to 500 plus jednak tak działa? Są ludzie stworzeni do posiadania potomstwa i potrafią kilka ogarnąć z radością i uśmiechem na ustach ale obserwuję też takich, dla których to tylko obowiązek i tak do tej roli podchodzą. Bez zastanawiania się, a nawet pytania jak minął dzień w przedszkolu za często nie zadają.

Wychowanie dziecka to najbardziej skomplikowana czynność na świecie. Dla tych, którzy podchodzą do tego poważnie i zdają sobie sprawę z delikatności jego psychiki, że te białe karty to my zapisujemy w pierwszej kolejności i to MY mamy największy wpływ na to, jakie później te dzieci są. Jak  sobie poradzą dalej wypuszczane na wolność same, jakie mają poczucie wartości, czy mają jakieś zasady, a nie tylko kult metki i smartfona. Przedszkole, szkoła, koledzy to dopełnienie, które wyszlifuje je do końca. Ale

główne wartości zapadają w podświadomość przy nas, opiekunach i rodzicach

i mają szansę zadomowić się na zawsze. To my wpajamy pierwsze i najsilniejsze kody. A więź z rodzicami jest mega ważna jeżeli chcemy później być ich przyjaciółmi. I jak chcemy żeby do nas przychodziły po radę lub kiedy im źle. Wielu bowiem nie widzi problemu dopóki nie jest już prawie za późno. I dziecko waży 40 kilo lub 140. Pamiętajmy, że skrajności świadczą o zaburzeniu. A zaburzenia odżywiania są teraz na topie bo świat jest totalnie pogubiony, pojebany i upada coraz niżej w swych wartościach. Więc jako jednostki możemy coś zmieniać w swoim mikroświecie i siać do atmosfery pozytywną energię, którą w sposób herbaciany przekazuję 🙂

Podobne wpisy:

łamigłówka skrzydlata beata test prawdy