bateria rozładowana

CZŁOWIEK

Może nie jest to dobry temat do publicznych wynurzeń i odbiega od słodkiej rzeczywistości miodem i mlekiem płynącej ale jednak czasem dopadają człowieka takie chwile…

I tak czy inaczej chwyciło mnie totalne zmęczenie materiału i bateria matki uległa jednak wyczerpaniu. Panowanie nad sobą przypomina walkę z góry skazaną na niepowodzenie i tylko chwilami jest lepiej. Non stop z dzieckiem bez dnia wytchnienia mimo ogromu miłości może doprowadzić człowieka na skraj rozpaczy zupełnej i wpędzić w coraz większą frustrację. Stopami o dno zahaczyć więc bardzo łatwo, gorzej z odbiciem się od niego …

Poczucie winy zabija rozum i logiczne myślenie flaczeje z każdą chwilą coraz bardziej. Od razu wydaje mi się, że jestem do niczego przede wszystkim jako matka. Że skoro krzyknęłam* na dziecko czy głos podniosłam to należą mi się kamieniołomy. A on wcale tego aż tak nie przeżywa, broi dalej albo mówi : jesteś wspaniałą mamą mamutko moja kochana i boję się ale tylko troszeczkę (to jak go pytam czy się wystraszył). Hmm czyli trochę jednak tak. I od razu następuje samobiczowania ciąg dalszy.

*tak, paskudnie zrobiłam i to nie raz. Zgodziłam się nawet za to na szlaban obejrzenia wtorkowego odcinka “Pierwszej miłości” (lokalny wrocławski patriotyzm). Nie wiem czy to pedagogicznie ale skoro przepraszam i później źle robię, a młody czasem jakąś powiedzmy “karę” ma to uznałam, że też mi się należy. Sprawiedliwie 🙂

ZDROWY EGOIZM

Z drugiej strony wiem, że taki kryzys jest znakiem kiedy muszę zainteresować się sobą i swoim stanem ducha. Zwolnić. Odpuścić. Przestać się wszystkim tak przejmować. Albo mniej. Bo rzeczywiście o sobie zapominam. Cały czas myślę o niedomaganiach psa, ogonie kota, mamie, która większość zimy sama pali w piecu, mężu żeby był zadowolony, innych wielu sprawach, a ja? Gdzie jestem JA? Każdy kto pracuje idzie do domu i nawet jak żyje tą pracą w końcu ma jakiś dzień wolny. Każdy – tylko nie matka. Tu nie ma zmiłuj się. A przecież nie jest się w stanie tak długo funkcjonować. I fizycznie czuję się jak jakaś babcia czasem. Moce odeszły ode mnie. Dlatego największym skarbem dla kobiety matki jest właśnie babcia. Jej matka. Opiekunki opiekunami ale normalna oczywiście w miarę babcia jest lekiem na całe zło. Niestety nie zawsze jest pod ręką i nie każdy ma tak dobrze. Nie chodzi też o nadużywanie jej dobroci. Ale tylko Ona zapewnia mi komfort odpoczynku od tych wszystkich prozaicznych obowiązków i czynności, które zazwyczaj kocham przecież wykonywać. I do czasu, punktu jakiegoś krytycznego sprawia mi to ogromną przyjemność. U mamy nie muszę tyle gotować (jedynie jak mam siłę i ochotę), sprzątać, biegać po zakupy, ciągle zajmować się młodym, lecieć na każde jego zawołanie – bo jest babcia, którą uwielbia. I ogród. Można wypuścić dziecię i samemu się nawet za bardzo nie ubierać. Nie malować. Dlatego wolę częściej wyjeżdżać ale czasem to się po prostu nie udaje.

Jest też tak, że im bardziej chcę być spokojna i opanowana do i dla dziecka tym bardziej mi to nie wychodzi. No nie wychodzi mimo najszczerszych chęci, planów poprawy i prób podjętych. Co oczywiście rozwściecza i dołuje jeszcze bardziej. A to z kolei wprowadza podenerwowanie i tak dalej i tak dalej. I na ten przykład parę dni temu dopiero wieczorem puściły mi nerwy, kiedy nie mogłam ani na 15 minut zostać sama. Bo faceci wiedzą jak sobie egzekwować odpoczynek. I wyrzutów żadnych większych nie mają. Zero problemu. Odpocząć musi. Od pracy wiadomo ale od dziecka qurva też. A ty się bujaj. Więc wszystko układało się nawet super i prawie do końca dnia udało mi się zachować spokój, pluć na iskry i być bardzo wyrozumiałą na szaleństwa młodego. Ale wymiękłam. Noo następny z kolei dzień to porażka na całej linii już od południa. Po tysięcznej prośbie żeby nie moczył butów wszedł w lodową kałużę prawie do kostek. I się wkurzyłam. A że siatka na ramieniu ciężka a on pokasłuje (choć to śmieszna wymówka i słaby argument) opieprzyłam go po prostu.

ROZSĄDEK

“Chłopak w końcu i do tego dziecko. A co się przejmujesz, przecież nic mu nie będzie, a jak tak to najwyżej. Szczęście i spokój jest ponad wszystko. Ponad Twój pierdolony perfekcjonizm. Najwyżej stówa na leki pójdzie, ale przynajmniej zgoda będzie”.

Tak mniej więcej z reguły myślę w chwilach słabości i odpuszczam.  Co prawda tym razem nie krzyknęłam (to może dlatego, że gardło chorawe i chrypawe) ale byłam bardzo, nawet może baaaardzo nie miła. Zanim domu drzwi otworzyłam już żałowałam i popłakiwałam. Zaczęłam wrzeszczeć ale na siebie w swojej głowie. Niszczyć się oskarżeniami i wyrzutami sumienia. Później poczułam się totalnie bezsilna i nagle doznałam olśnienia, że jestem tak wyczerpana, że chyba nie dam rady obiadu zrobić. Przepraszam później to dziecko czasem tyle razy, że aż wstyd (tak, przepraszam, razem z wyjaśnieniem swojego zachowania i nazywaniem emocji po imieniu. Czy coś to daje? Nie wiem ale próbuję różnych metod). Jestem czasami jak on, też mam problem z dotrzymywaniem słowa. Tylko ja nie mam 4 lat. Za to targanie tych pieprzonych zakupów w śniegu i latanie po stu sklepach żeby żarcie było jak najlepsze chwilowo mię przerosło. A nie potrafię odpuścić wtedy kiedy na to pora. I olać system. Nie, bo chcę wszystkich zadowolić i sprawia mi radość kiedy najbliżsi np. wcinają ze smakiem i zdrowe pokarmy wyselekcjonowane przez beatę herbatę. Oj, czemu CZEMU człowiek jest taki pojebany? Nie każdy tak ma i zazdroszczę tym wyluzowanym babkom co to naprawdę dbają głównie o siebie (chociaż naturalnie taka skrajność też dobra nie jest). Może za bardzo weszłam w rolę? Nie wiem. Ale wiem, że o ile ciężko mi się pakować (i teleportacja była by najlepszym rozwiązaniem) o tyle chętnie zmienię na trochę otoczenie. I naładuję akumulatory. To zawsze działa.

 Podziwiam i czoła chylę przed wszystkimi którzy mają więcej niż 1 dziecko.

ZAUFANIE

Sądzę, że pies i kot przez ten czas przeżyją i nic się nie stanie jak będą na utrzymaniu taty. Każdemu odpoczynek jest potrzebny żeby nie robić sobie krzywdy emocjonalnej ani nie zapędzać w mówieniu słów, których później żałujemy. I które wypowiadamy w gniewie choć wcale do końca tak nie myślimy. A wszystko jest energią. To chrzanienie bzdur z pasją i zaciętością też. Wyrzucić emocje można ale nie non stop. Nie móc zapanować nad nimi to kompletne dno.
A gdzie jak się jeszcze jakiś pms do tego dołączy, szkoda gadać. W rakietę i na księżyc. Poza tym jakie niby ma być dziecko z przekornych, upartych i pyskatych rodziców**? To cud nad cudy chyba by być musiał. Dzieci są kopią nas samych. Może lepiej się nie zastanawiać co będzie później 😀

Zawijam kiecę i lecę zatem tam gdzie widać horyzont i gdzie będę mogła schować się przed całym światem …

UFAM PROCESOWI ŻYCIA UFAM PROCESOWI ŻYCIA UFAM PROCESOWI ŻYCIA

**Rodziców można albo wziąć w całości – takich, jacy są – albo ich
w ogóle nie brać. Bycie rodzicem jest niezależne od moralności, jest poza dobrem i złem. Każde ocenianie rodziców – dobre czy złe – jest arogancją.

Ciekawa jestem czy inne matki mają podobnie czy jestem jakimś odosobnionym i tragicznym przypadkiem … ??? Na szczęście nie beznadziejnym i naprawialnym … YO

Podobne wpisy:

nie ma jak u mamy matka beatka pierś niezgody